Lest best, zou je bijna zeggen. Samen met poule G is voor mij poule H de poule met de grootste garantie op vermaak. Niet alleen vanwege de belofte aan spectaculair voetbal, maar eerlijk gezegd toch vooral vanwege de garantie op ontsporing. Ik vermoed her en der op uw totoformulier wel wat vragen over gele of rode kaarten. Laat me u aanraden om in deze poule maar eens flink hoog in te zetten. Bloedzuigende en rollende Portugezen; intens gemene Uruguayanen, meesters in het letterlijk slopen van hun tegenstander; zo vriendelijk ogende, maar keiharde Zuidkoreaanse verdedigers; de vliegende Afrikaanse tackles van de Ghanezen.
Ja, mensen, dat wordt genieten, 6 wedstrijden lang.

Twee weken geleden was ik weer eens in Porto om samen met mijn goede vriend Joao Pinto het Portugese PSV-Ajax te bekijken. Joao Pinto, ach, wat een heerlijke speler was dat. Met die lange manen flitsend op de vleugel. Portugese Beatle. Gewoon 2x wereldkampioen, maar ja, wel met de jeugd. Was ik bij trouwens, die finale van dat jeugd WK in 1991. In Portugal, in het ouwe Estadio da Luz met 90.000 idiote Portugezen op de tribunes. Niet gek voor een juniorenpotje. Zelden zoiets meegemaakt. Nou, die Portugezen zouden een paar jaar later dan ook wel wereldkampioen bij de grote mannen gaan worden. Nou, nooit meer wat van gehoord eigenlijk, van die generatie. Ja, goeie spelers natuurlijk, zegt de naam Figo u nog iets? Maar presteren met de nationale ploeg, ho maar. Maar terug naar het heden. Goh, wat is die Neres weer lekker in vorm bij Benfica, zeg. Heb je dat wel gezien, Tite? Moet je die toch maar niet gewoon in de Seleçao meenemen naar Qatar? Speelde die nog maar bij Ajax, zeg. Maar die Conceiçao wordt ook wel wat, hoor, volgend jaar gewoon basis in de Arena.
Terwijl we daar in Tapabento Sao Bento (voor al uw petiscos en andere wereldgerechten, u warm aanbevolen door uw huisanalist) ons vorkje zaten te prikken, kwam het gesprek natuurlijk al snel op de WK kansen voor Portugal. Kijk eens naar die selectie. Ik hoef geen namen te noemen om u te verzekeren dat de Portugezen alles in huis hebben om een serieuze gooi naar de wereldtitel te kunnen doen. Ze hebben echter 1 nadeel: ze beschikken namelijk over Cristiano Ronaldo. Recent nog een wedstrijdje gekeken van Manchester United? U weet wel, in die competitie die je alleen via dat tv kanaal voor enge witte mannen met een bierbuik en een te strak Red Bull shirt kan kijken? Waar Marcel Maijer en Koert Westerman omhoog zijn gevallen tot anchorman en waar de dartsanalyses (wat valt er in godsnaam te analyseren?) worden geleid door een mevrouw die je er van verdenkt in de beduimelde pin-up kalender bij garagebedrijf van Swieten model van de maand mei te zijn. Die zender, ja.
Manchester United dus, waar CR7 af en toe nog mee mag hobbelen. Want ja, meer is het inmiddels niet meer. Aan alles komt een eind. Het probleem is alleen dat Cristiano dat zelf nog niet weet. En dus is Cristiano Ronaldo straks de man waar alles weer om zal draaien bij Portugal. Want ondanks dat ook zijn medespelers doorhebben dat het einde verhaal is, zullen zij de beslissing om dit aan Cristiano duidelijk te gaan maken toch echt aan hun coach overlaten. En laat dat nou net een van de lafste en bangste wezels in de geschiedenis van het Portugese voetbal zijn. Fernando Santos zit nog steeds op zijn stoel, enkel en alleen omdat Portugal in 2016 heel erg per ongeluk Europees Kampioen wist te worden en hij daar toevallig toen als coach op de bank zat. Nou, één ding is zeker, deze man gaat slaafs achter de grote vedette aanlopen en daarmee de Portugezen van hun grote kans op wereldgoud beroven. Tenzij, tenzij….. Ronaldo is niet meer de fitste en is geen inspanningen van 90 minuten op dit niveau meer gewend. Een hamstringetje is zo verrekt of gescheurd. Eerst zal Portugal collectief wenen en zal er nationale rouw worden afgekondigd. Totdat blijkt dat vanaf dat moment de Portugese machine op gang gaat komen en onstuitbaar op weg gaat naar de WK-finale. Om die vervolgens toch te verliezen van het Argentinie van Messi. Zou het dan toch niet leuk zijn als CR7 in die wedstrijd kan starten om zo van dichtbij te ervaren wie nu werkelijk de grootste speler van deze (en aller) tijden is?

Oscar Washington Tabarez is geen bondscoach meer van Uruguay. Ja, u leest het goed, de man die meer dan 17 (!!) jaar aan het roer stond bij de eerste wereldkampioen uit de historie. Volgens mij was ie daar toen al bij. Oscar werd nu toch echt te oud, en laten we eerlijk wezen, een bondscoach met een stok, die zich elke keer in en uit de dugout moest laten hijsen…… het houdt een keer op, he.
Inmiddels loopt ook zowat de helft van de selectie bijna met een stok. Uruguay heeft met voorsprong de oudste selectie van het toernooi, het woord bejaard is hier zeker niet misplaatst. Maar de ervaren en sluwe vossen kunnen nog steeds een best balletje trappen en een tegenstander lachend door midden schoppen gaat de heren nog steeds probleemloos af. Wat dacht u van een voorhoede met Luis Suarez, Edison Cavani en junior Darwin Nunez? Die gaan er straks toch gewoon weer genoeg ballen inschieten om nog een rondje mee te mogen doen. Achtste finale Uruguay-Brazilie? Dat wordt een heerlijk laatste kunstje van de senioren.

Son, Lee, Pak, Kim …. Het zal weer een hele puzzel worden voor mijn gewaardeerde hockeyvriend Philip Kooke om de juiste spelers straks te benoemen als hij een wedstrijd van Zuid-Korea op zijn bordje krijgt. En ik schat zo in dat dat gaat gebeuren. Dit zijn de landen waarvoor Philip naar een WK afreist. Brazilie-Argentinie zal ie niet krijgen van chef voetbal Vermeulen, maar Zuid Korea-Ghana lijkt mij nou typisch een wedstrijd voor Philip. Heung Min-Son is natuurlijk de grote sterspeler, maar die schijnt gisteren heel hard zijn hoofd te hebben gestoten tegen een Fransman, dus heel Zuid Korea is aan het bidden geslagen. Heung-Min moet wel meedoen, anders wordt het plek 4. Maar mag ik u toch nog even wijzen op het toernooi van 4 jaar geleden. In een poule met Duitsland, Mexico en Zweden gingen de Zuidkoreanen gewoon vrolijk door naar de volgende ronde. Kijkt u op YouTube nog eens rustig het wanhoopsoffensief van de Duitsers na in de laatste minuten tegen Korea. En geniet nog maar een keer van de 2 dodelijke counters van onze Aziatische vrienden…. 2-0. En voor alle duidelijkheid: ook mét Heung-Min wordt het plek 4.

Met de onvermijdelijke broertjes Ayew als blikvangers zullen de Ghanezen gaan proberen om hun stunt uit 2010 te gaan verbeteren. Het is dat Luis Suarez in minuut 120 als een volleerd keeper de bal uit het doel werkte en dat Asamoah Gyan de aansluitende strafschop miste, anders had Ghana als eerste Afrikaanse land de halve finale (en misschien wel meer) van een WK bereikt. En zo werd niet Asamoah Gyan, maar Luis Suarez een nationale held, als ie dat al niet was. Vrijdag 2 december om 14.00 uur dé kans op revanche. De moeite van het kijken waard.
En wat gaat Mohamed Kudus laten zien op een WK? Op zijn geliefde plek op het middenveld (zet die Brobbey nou toch gewoon lekker in de spits, mijnheer Schreuder) kan ie ouderwets draaien en keren. Een doodschop ligt op de loer, Mo. Met Thomas Partey van Arsenal staat er nog een andere geweldenaar op het middenveld. En achterin? De gebruikelijk kleerkasten om een paar blokjes voor om te lopen. Gevaarlijke outsider, die Black Stars.

Mijn voorspelling:
1. Portugal
2. Uruguay
3. Ghana
4. Zuid-Korea

Koekoek!

Beste mensen, het was me een waar genoegen u allen deelgenoot te maken van mijn visie op de diverse deelnemers. Doe er al dan niet uw voordeel mee. De doos Rioja is inmiddels binnen, waarvoor dank. Van de beloofde glühwein nog geen spoor, Arie. Deze volgt nog, neem ik aan? Ik wens u allen veel spelplezier bij Toto Arie.
Met vriendelijke groet, uw Sierd.

Een poule met Dusan Tadic, Antony en Andre Onana. Marc Overmars stopt even met foto’s maken met zijn telefoon om voetbal te kijken. Wat een poule!
De Goddelijke Kanaries zijn volgens hen die het schijnen te weten de grote toernooifavorieten; de Zwitsers zijn allang veel meer dan dat truttige Alpenlandje en schakelden gewoon de Italianen uit op weg naar dit WK; onder leiding van aanvoerder Tadic deden de Servische baltovenaars hetzelfde met het Portugal van CR7; de omvang van het gemiddelde Kameroenese dijbeen is een garantie voor ruim voldoende fysieke Afrikaanse inbreng, dus nog een keer: wat een poule! Zes wedstrijden om van te smullen.

De opwinding over de verkiezingsstrijd in Brazilie tussen die oplichter van een Lula en die idioot van een Bolsonaro verbleekt volledig bij het verlangen, nee, bij de hunkering van de gemiddelde Braziliaan naar een nieuwe wereldtitel voor de Seleçao. Twintig jaar duurt het lange wachten al. Twintig jaar waarin de sambavoetballers slechts 1x tot de halve finale reikten. En laat dat nou net een halve finale zijn waar niemand, maar dan ook echt helemaal niemand in Brazilie ooit nog over wil horen. Tweemaal had Brazilie het voorrecht om in het eigen Maracana de wereldtitel te kunnen veroveren. Tweemaal mondde dat uit in een horror scenario. Samen met het grote verdriet van de verloren WK finale van 1950 tegen Uruguay vormt de 1-7 vernedering tegen de Duitsers in 2014 de reusachtige zwarte schandvlek waar elke Braziliaan elke dag weer mee moet zien te leven. In een land waar het voetbal meer dan een religie is, een land waar het aantal zelfdodingen na een verloren WK wedstrijd verontrustende vormen aanneemt, een land waar de hoogbejaarde Pele nog steeds vele malen groter is dan God. In zo’n land is 20 jaar zonder wereldtitel onverdraaglijk. Het móet dan ook nu gaan gebeuren, dan maar in Qatar of all places.
Maar gaat het ook gebeuren? Laten we de Seleçao eens onder de loep nemen. Aanvallend is er weinig mis, de keuze is reuze. Mijn grote vriend Neymar wordt op deze reis vergezeld door mede-aanvallers als Antony, Richarlison, Vinicius (Vini junior voor vrienden), Gabriel Jesus en Roberto Firmino. Je zou zomaar in een 2-2-6 systeem gaan voetballen.
Op het middenveld ook weer volop keus. Aan fysieke kracht geen gebrek met mannetjesputters als Casemiro, Fred, Fabinho, Lucas Paqueta en Bruno Guimaraes. De slag op het middenveld winnen van de Brazilianen wordt een serieuze uitdaging voor elke tegenstander. Maar zit er ook een lekkere steekpass tussen of het begin van een briljante combinatie?
Onder de lat wordt het City of Liverpool, dat zit wel snor. Maar wie zet onze vriend Tite voor de neus van zijn goalie neer? Thiago Silva is een zekerheidje als minister van defensie. Maar Thiago is inmiddels 38 jaar, nog een paar jaar en hij kan zich inschrijven voor het walking football. Is dat een garantie voor een wereldtitel? Ik heb m’n ernstige twijfels. Zeker als je daaromheen mannen als Danilo, Marquinhos, Eder Militao of Alex Sandro neer moet gaan zetten. Allemaal grote stoere spierbundels waar je beter geen ruzie mee zoekt. Maar wel meer naam dan daad. Kortom, Brazilie is verdedigend absoluut kwetsbaar. Daar zijn ze te pakken. En dat gaat vroeg of laat gebeuren zeg ik u. De poule komen ze zeker door, elke wedstrijd daarna kan zomaar de laatste zijn. Met een hoog sterftecijfer in het thuisland tot gevolg. En een volgend trauma voor minimaal de komende 4 jaar.

De strijd om de plek naast Brazilie wordt een loterij. Zoals gezegd gaat Brazilie wel door, maar de drie andere landen kunnen net zo makkelijk (of moeilijk zo u wilt) eerste of laatste worden.
De Zwitsers, ooit kanonnenvoer voor de serieuze voetballanden toen er daar alleen nog maar werd geskied en gerodeld, zijn inmiddels al jaren een vaste waarde op de eindtoernooien en niet voor spek en bonen. Sinds 2006 werd 4x de achtste finale gehaald en 1x de kwartfinale. Die keer in 2010 dat de Zwitsers de poule niet overleefden, werd wel mooi van de latere wereldkampioen Spanje gewonnen.
Het goede nieuws is dat ze eindelijk de oude bondscoach hebben ingeruild voor een jonger exemplaar. Die Petkovic had de uitstraling van een boekhouder met een kasverschil, alleen bij een doelpunt keek ie alsof ie zojuist een kloppende jaarrekening had geproduceerd. Eindelijk staat er een echt voetbaldier voor de groep, Murat Yakin (ja, een Zwitser) speelde een kleine 50 interlands voor zijn land. Het uitschakelen van de Italianen op weg naar dit WK staat alvast lekker op zijn CV. Vooral bekende gezichten bij de Zwitsers, aan ervaring geen gebrek dus, die worden niet warm of koud meer van een beladen WK potje. En vergis u niet he, bijna allemaal spelers uit topcompetities. Een verdwaald selectielid speelt misschien nog ergens op een Alpenwei, maar clubs als Manchester City, Arsenal, Chelsea, Borussia Dortmund en Borussia Mönchengladbach hebben toch echt de overhand.

Servië, wat een aanval. Dusan Tadic, ook hier uiteraard de captain, ziet naast zich spelers als Dusan Vlahovic, het grote talent van Juventus, en Aleksander Mitrovic, erkend beest en doelpuntenmachine van Fulham. In geval van nood kan Luka Jovic ook een aardig balletje trappen. Met daarachter een zeer ervaren middenveld en een spijkerharde verdediging staat er een ploeg waar niemand makkelijk van gaat winnen. En dan heb ik het nog niet gehad over de vaderlandsliefde. Spelen voor Servië is het hoogste wat er voor een Servische voetballer valt te bedenken. Voetbal is als oorlog voor hen. Niet voor niets was het in de jaren negentig zo’n gewelddadig zooitje daar in de buurt. Kom je aan mijn land, dan kom je aan mij. Het vuur zal uit de ogen spatten. Maar wat ik eerder schreef over de Kroaten, de niet zo geliefde buren, geldt net zo hard voor de Serven. Tegen kleinere landen kan het heilige vuur wel eens ontbreken en gaat alles op 90%. Juist daarom hebben de Serven heel gunstig geloot, want poule G is een poule zonder zwakke broeders. Ik beloof u alvast: de wedstrijd Brazilië-Servië wordt me er eentje, hoor. Die zie ik de Serven zomaar winnen, kijk niet gek op. Vraag dat maar aan Cristiano uit Manchester, die dacht dat ie de WK koffer al kon inpakken, tot de Serven in de laatste kwalificatiewedstrijd gewoon met een 1-2 zege de 3 punten meenamen uit Lissabon. Moest CR7 toch nog twee keer zijn kicksen aantrekken in de play-offs.

Rigobert Song is de meest ervaren coach van alle 32 coaches. Niet als coach, maar als voetballer. Als iemand weet hoe het er aan toe gaat tussen de lijnen op een WK is het Rigobert wel. Rigobert…..zou zomaar de Afrikaanse oom van Donald Duck kunnen zijn, bedenk ik me nu. Maar dat terzijde.
Een paar weetjes over Rigobert: de jongste speler op een WK die een rode kaart kreeg (17 jaar); de enige speler, samen met Zinedine Zidane, die op 2 verschillende WK’s rood kreeg; speelde 4 WK’s; won 2x de Afrika Cup; speelde 137 interlands.
Alleen zo jammer dat ie nog te jong was voor het WK 1990. Rigobert had niet misstaan bij de historische openingswedstrijd tegen Argentinie en daar waarschijnlijk als derde Kameroenees een rood kaartje gepakt.
Maar ik zeg hoe dan ook: de goede man heeft recht van spreken. En een goed kapsel. Ik ben voor Kameroen.
Andre Onana op de kooi, daarvoor vier reuzen van verdedigers. Op het middenveld verzorgen André Zambo Anguissa en Jean Onana (geen familie) het voetbal en voorin mag het trio Vincent Aboubakar, Eric Maxim Choupo-Moting en Karl Toko Ekambi de ballen er in schieten.
U heeft het CV van Rigobert gezien, u kent inmiddels de Afrikaanse stijl van verdedigen, ik zet in op 2 x rood. Place your bets. Maar genieten gaan we, dat staat vast.
Oh ja, ze hebben ook nog de speler met de mooiste naam van het toernooi: Simon Ngapandouetnbu. Wij wensen de speaker van dienst een fijne avond.

Mijn voorspelling:
1. Brazilië
2. Servië
3. Zwitserland
4. Kameroen

Koekoek!

De poule van onze zuiderburen. De zwaarste poule van allemaal. Nee, niet omdat hier Canada en Marokko als tegenstanders opduiken. Wel omdat in de volgende ronde naar alle waarschijnlijkheid Spanje en Duitsland de tegenstanders worden. Klinkt als een potentiële vroege eindhalte.
En ach, dat zou geheel in de traditie zijn van de altijd weer te hoge verwachtingen bij de Belgen. Al sinds 2014 behoren de Belgen op basis van een gouden lichting talenten tot de favorieten op een eindtoernooi. Courtois, Vertonghen, Alderweireld, Kompany, Naingolan, Witsel, de Bruyne, Fellaini (ondanks dat haar….), Lukaku, Origi, Mertens, Hazard, je kunt je een mindere lichting voorstellen. Maar ja: WK 2014 in de kwartfinale laf en angstig spelend ten onder tegen Messi & Co. Altijd al gezegd, met Marc Wilmots op de bank win je geen toernooi. Maar nee hoor, niet luisteren, gewoon nog een toernooitje verder met die dikke nek. EK 2016: kansloos in alweer de kwartfinale gewipt door het Wales van Gareth Bale. Hoogtepunt: die fantastische 2-1 van Hal Robson-Kanu. Ander hoogtepunt: het vertrek van Wilmots na het toernooi.
WK 2018: vooruit, Brazilie uitschakelen in de kwartfinale mag worden genoteerd als hoogtepunt, maar als je er vervolgens uitvliegt in de halve finale tegen de Fransen, spreken we toch van weer een gemiste kans. Maar allez, met een derde plaats op een WK mag je thuiskomen. EK 2020/2021: gestrand tegen de Squadra Azzurra in alweer de kwartfinale.
Dus ook onder Roberto Martinez lijkt, op die uitschieter in 2018 na, de kwartfinale het hoogst haalbare. Kijk, dan had je ook gewoon Dick Advocaat kunnen laten zitten.
Wij mogen dus spreken van de allerlaatste kans dit jaar. En ook die kans gaat het niet worden. Eindstation deze keer dus al de achtste finales. En dat met een Kevin de Bruyne in topvorm. Maar ook met Eden Hazard als aanvoerder met 98 minuten bij Real in de benen tot nu toe dit seizoen. Bij de Belgen onomstreden, maar niemand weet meer waarom. Stel toch gewoon lekker Leandro Trossard op, Roberto. Die jongen speelt de pannen van het dak bij Brighton, schiet er 3 in op Anfield, maar moet vanaf de bank toekijken hoe Hazard de zoveelste mislukte dribbel inzet. Waar is het mis gegaan, Eden? Zoals bij zoveel spelers: met je overgang naar De Koninklijke dus. Romelu Lukaku is het vooralsnog bij Inter ook nog even kwijt na zijn mislukking bij Chelsea en verdedigend wordt het zo langzamerhand een bejaardensoos. Courtois zal ze achterin moeten redden, maar de arme Thibaut gaat handen en voeten tekort komen. Nee, jammer, de Belgen zullen nog tot in lengte van jaren moeten blijven teren op de EK finaleplaats uit 1980.

Wat kunnen de Kroaten nog na hun sensationele mars door Rusland 4 jaar geleden? Met 3 verlengingen speelden de mannen van bondscoach Zlatko Dalic gewoon een hele wedstrijd extra. Altijd een heerlijke toernooiploeg, deze Balkan tovenaars. Spelend met het hart, voor volk en vaderland, vol vuur en passie. En dat levert gekoppeld aan hun fantastische techniek een ploeg naar mijn hart op. Zin in. De Kroaten zullen er staan in de grote wedstrijden. Het grootste gevaar schuilt ‘m in de kleinere wedstrijden. Gemakzucht lijkt een Kroatische uitvinding. De Belgen sneuvelen, maar Marokko en zelfs Canada zijn wellicht niet kansloos tegen de Kroaten. Ik hoor en lees dan wel weer dat de Kroaten te oud zijn. Al die prietpraat van die tafelanalisten. Niet naar luisteren, mensen, zet liever een leuk filmpje op of ga wat leuks doen met moeder de vrouw. Het klopt dat dragende spelers als Modric, Brozovic, Lovren, Vida, Perisic en Kramaric de dertig (soms al ruim) zijn gepasseerd. Maar kijkt u wel eens naar een wedstrijdje van Real Madrid? Wordt u elke week weer aangeboden door Ziggo Sport. En let u dan wel eens op die kleine nummer 10? De Cruijff van de Balkan? De enige Kroaat die ooit de Gouden Bal wist te winnen als beste speler van de wereld? En u weet hoe oud hij is? Nou dan…..
Zoals gezegd, de Kroaten zullen er staan in de grote wedstrijden. Dus de Spanjaarden of de Duitsers kunnen de borstharen nat maken. Dit wordt de achtste finale waar ik me nu al het meest op verheug.

Afgelopen augustus werd bondscoach Vahid Halilhodzic door de Marokkaanse bond ontslagen. En dat ondanks een prima Afrika Cup toernooi en een succesvolle kwalificatie voor het WK. Er zijn coaches die om minder een standbeeld of een eigen straat kregen. Maar een nogal moeilijk mannetje, schijnt het. Het levert hem wel een bijzonder lijstje op. Halilhodzic is de bondscoach die voorafgaand aan 3 WK’s is ontslagen. Hetzelfde gebeurde hem namelijk ook al in aanloop naar het WK 2010 bij Ivoorkust en in 2018 bij Japan. Ja, die Vahid komt nog eens ergens. Allemaal leuke stempels in zijn paspoort. Maar hij moet zijn WK debuut dus nog steeds maken.
Hakim Ziyech (die liever wegkwijnt op de bank bij Chelsea dan dat ie zich laat verhuren aan Ajax) en Noussair Mazraoui zullen er geen traan om hebben gelaten. Zij werden namelijk door Halilhodzic volledig genegeerd (moeilijk mannetje, he). Nu zijn ze er ongetwijfeld bij en zijn ze samen met Achraf Hakimi van Paris St. Germain de sterspelers van de ‘Leeuwen van de Atlas’. Maar ondanks hun aanwezigheid lijkt een derde plaats mij toch het hoogst haalbare. Maar ik gun ze van harte een stuntje tegen de Belgen of de Kroaten. Wordt het namelijk een heel gezellige avond op straat. Onze Marokkaanse vrienden weten hoe ze een overwinning moeten vieren.

Ik dacht altijd dat ze in Canada alleen maar ijshockey en curling speelden. Blijkt toch een misvatting. Ze voetballen er blijkbaar ook. Hoe kom je anders op een WK voetbal terecht? De Canadezen komen puur voor de poulevulling, die gaan nog geen deuk in een pakje gesmolten boter schoppen in Qatar. Bondscoach John Herdman heeft ervaring met vrouwenvoetbal in Nieuw Zeeland en Canada en moet nu ineens aan de bak op een mannen WK. Sorry dames, maar daar gaat ie het niet mee redden. Een selectie vol volslagen nobodies van clubs uit vooral Montreal en Toronto met één grote uitzondering: Alphonso Davies van Bayern Munchen zal worden uitgeroepen tot de snelste speler van het toernooi. Gaat u maar eens goed zitten voor een sprintje van deze man. Om bang van te worden. Meer hebben de Canadezen helaas niet te bieden. Nul uit drie lijkt me geen al te gewaagde uitspraak.

Mijn voorspelling:
1. Kroatië
2. België
3. Marokko
4. Canada

Koekoek! En nu snel door naar Ibrox, nou ja, soort van dan toch…. Ziggo Sport biedt het u allemaal weer aan vanavond, mensen.

De poule des doods, werd er direct na de loting geroepen. Onzin natuurlijk, voor die kwalificatie komen eerder de poules G en H in aanmerking. Natuurlijk gaan Spanje en Duitsland zich hier samen naar de volgende ronde spelen, al liggen er met Japan en Costa Rica wel 2 hele verraderlijke bananenschillen op de weg.

Ik heb een zwak voor Spanje. Mijn liefde voor het Spaanse voetbal en dan met name dat van mijn club ‘Atleti’ als socio abonnado (je betaalt 45 euro per jaar en op je verjaardag krijg je een ansichtkaart) maken mij niet tot de meest objectieve analist van dit rubriekje. Maar laten we wel wezen: Spanje is toch de ploeg waar je als voetballiefhebber al jarenlang je vingers en meer bij aflikt? Ook dit toernooi wordt het weer genieten geblazen. Van spelers als Pedri, Gavi, Rodri, Dani Olmo, Pau Torres en de oude meester Sergio Busquets. Gaat beginnen aan zijn allerlaatste kunstje, al is een Spaanse titel met Barca misschien nog wel een mooier afscheidskado. Busquets is op zijn retour, Frenkie gaat eindelijk terecht komen op de plek die al meer dan 3 jaar voor hem gereserveerd is, maar Sergio gaat zich in Qatar nog één keer oprichten om zijn kleine broertjes bij de hand te nemen. Want jonger was de selectie van Spanje nooit eerder. Maar zoals onze eigen oude meester ooit al zei “Als je goed genoeg bent, ben je oud genoeg”. Mijn goede vriend Luis Enrique doet niet aan populariteitskeuzes, maar kiest enkel en alleen voor de kwaliteit om in zijn systeem te kunnen functioneren. Grote afwezige al meer dan een jaar lang: Thiago Alcantara. De EK selectie vorig jaar? Geen enkele speler van De Koninklijke en maar 3 van Barca. Fitste bondscoach van allemaal trouwens, loper van triathlons en woestijnmarathons. U snapt het, een pezig baasje.
Het zal wel even wennen wezen: geen Sergio Ramos (al gaat het gerucht dat er toch een plaatsje voor hem in de voorselectie is gereserveerd). Dat wordt dus een andere speler kiezen als rode kaarten pakker (ik gaf u gisteren al een uitstekende tip overigens). Maar met Eric Garcia, Aymeric Laporte en Pau Torres zit het centraal achterin ook wel snor.
De kracht van Spanje ligt zoals gebruikelijk in het middenrif. Busquets, Gavi, Pedri, Rodi, Koke (voor wat extra ervaring), Carlos Soler, Marcos LLorente, u mag het invullen. Maar nee, dat verwacht u natuurlijk van mij, daar wordt ik tenslotte voor betaald. Zou ik mijn geld toch zetten op het Barcelona trio Busquets, Gavi en Pedri. Maar zonder garanties.
Het probleem ligt al een aantal jaar voorin. Want wie gaat die bal er nou eindelijke eens inschieten op een eindtoernooi? Alle ogen zullen wel weer gericht zijn op Alvaro Morata. De speler met het minste krediet in heel Europa met een dergelijk CV: Real Madrid, Juventus, weer Real, Chelsea, Atletico Madrid, nog maar eens Juventus en nu weer in het Wanda Metropolitana te bewonderen. Altijd onder vuur, nooit goed genoeg, vaste klant van de psycholoog en een medicijnkast vol tranquillizers. Maar wel gewoon goed voor een carrieregemiddelde van 1 op 2, ook in de nationale ploeg. Dus Alvaro moet het ook nu dan maar weer gaan doen, met hulp van de schoonzoon van de bondscoach (dit was Shownieuws, goedenavond) en ik denk Pablo Sarrabia. Of gaat Ansu Fati eindelijk alle blessurezorgen achter zich laten en ons laten zien wat hij werkelijk allemaal kan? Verder hoop ik op veel speelminuten voor Yeremy Pino en vooral Nico Williams, al was het maar vanwege zijn kapsel. En Pedri? Als Spanje ver komt, wordt ie speler van het toernooi. Bijna dan, want dit wordt zoals gezegd het toernooi van Leo.

Aan 17 november 2020 worden ze in Duitsland niet graag meer herinnerd. In Sevilla wordt Die Mannschaft geslacht door een ontkende Furio Roja en met een recordnederlaag van 6-0 naar Die Heimat terug gestuurd. Het is 2 jaar later, maar van revanche is het nog niet gekomen. Wel, heren Duitsers, hier is uw kans.
De Duitsers. Altijd favoriet, lang niet altijd terecht. Moeilijk in te schatten. Die Bayern zijn natuurlijk al jarenlang een van de heer en meesters in de Europese top, maar ja, die mag je nou eenmaal niet alle 11 opstellen. In het afgelopen Nations League toernooi maakten de Duitsers ook bepaald geen onuitwisbare indruk, ook de Duitsers lijken ‘het’ al een tijdje kwijt.
Wie er gaan spelen? Hansi Flick lijkt het zelf al niet te weten. Voorin lijken mij de vleugelflitsers Gnabry en Sané wel zekerheidjes en de oude grapjas Thomas Müller mag van mij ook altijd meedoen. Timo Werner zal ook wel zijn minuutjes mogen meerennen. Kimmich en ‘Der Toni’ Kroos staan als eerste op het wedstrijdformulier, maar achterin? Een ruime keus aan anoniempjes: Hoffmann, Raum, Ginter, Günter, Halstenberg, Schlotterbeck…… Zou ook zomaar de bank van 1.FC Sankt Pauli kunnen zijn.
De ambities zijn niettemin als vanouds: “Wir wollen Das Endspiel holen. Und das gewinnen selbstverständlich’ citeer ik de heer Flick.
Nou, eerst maar eens zorgen dat er iets minder roemloos wordt geëindigd dan in 2018, toen een laatste minuut overwinning op de bleke Zweden het enige WK wapenfeit van onze oosterburen bleek te zijn.

Heerlijk dat de onderlinge confrontatie tussen Spanje en de Duitsers de 2e poulewedstrijd is. Dat wordt dan mogelijk al een do or die voor een van beide.
Want vergis u niet in de andere 2 landen in deze poule: dat zijn toch echt geen Australië, Qatar of Saoedi Arabië, maar landen die in elke andere poule serieus mee zouden spelen voor een 2e plek. Ik voorspel u alvast: in deze poule gaat er geen land met 9 uit 3 eindigen en ook niemand met 0 punten. Puntverlies tegen Japan of Costa Rica en een nederlaag in de onderlinge clash kan voor Spanje of Duitsland zomaar einde verhaal betekenen.
WK 2014: Engeland, Italie, Uruguay en Costa Rica in poule D. Drie WK mastodonten in 1 groep. Alleen de nummer 4 stond in elk geval al van te voren vast. Poulewinnaar? Costa Rica met 7 punten uit 3 wedstrijden. En het is dat Tim Krul de Andries Noppert van 2014 was, anders hadden de Costa Ricanen gewoon de laatste 4 gehaald.
Technisch voetbal gekoppeld aan ervaring en verdedigende hardheid, de Costa Ricanen hebben een prima ploegje. Daar gaan Spanje en Duitsland (en zeker Japan) echt niet even zomaar van winnen. Met de ervaren volksheld Keylor Navas onder de lat is er ook voor een slot op de deur gezorgd. Ik verheug me op de wedstrijden van Costa Rica. Kijken, mensen. Dat doen ze in Costa Rica ook massaal. De economie gaat minstens voor 3 dagen plat.

Wat kunnen we van Japan verwachten? Regelmatig deelnemer aan de achtste finale en soms bijna meer. Vier jaar geleden speelden de Aziaten titelkandidaat Belgie helemaal koekoek en was de kwartfinale met een 2-0 voorsprong bijna binnen. Het is dat de tank na 75 minuten geweldig voetbal collectief leeg was en dat Nederbelg Nacer Chadli in minuut 94 de 3-2 binnengleed, anders had die dag er in Tokio toch heel anders uitgezien.
Geen grote sterren bij de Japanners deze keer, wel een hecht collectief. Met veel spelers van relatief kleine clubs als Schalke, Stuttgart, Union Berlin, Eintracht Frankfurt, Bochum, Sporting Lissabon en Real Sociedad, aangevuld met ‘sterren’ van Arsenal en Monaco, zal het vooral een teamprestatie moeten worden. Maar laten onze Japanse vrienden daar nou juist heel goed in zijn. Afgezien van de keizer is in het land van de rijzende zon het individu een nobody en telt het collectief. Komt dat even goed uit.

Mijn voorspelling:
1. Spanje
2. Duitsland
3. Costa Rica
4. Japan

Koekoek!